LUDIEK VERSLAG VAN DE STAGE IN GUJAN MESTRAS ?

ZONDAG 31.03.2002

Na vele jaren eindelijk nog eens een stage voor de skeelers. Er werd afgesproken om 06u00 omwille van het zomeruur en ………..zowaar niemand was te laat.

Zouden onze sporters zooo graag van huis weg zijn ??

Om 06u30 verlaten wij het schilderachtige Tienen (sic) en gaan wij op zoek naar GUJAN MESTRAS KHELUS CLUB. De ouders en vrienden wuiven ons uit met in het achterhoofd de troost dat een of meer van hun woelwaters weg zijn voor een week en zij van enige rust zullen kunnen genieten.
Ook de renners zijn opgewekt (die weten niet wat hun te wachten staat); de begeleiders? Waar denken zij aan ?

België werd vlug verlaten en dan de Franse wegen op tot het eindpunt.
Christophe bewees meermaals zijn klasse als formule 1 - piloot, misschien kan hij zo een bolide eens uittesten na zijn actieve rennersloopbaan.

De Fransen zitten in onze zakken; Péages voor drie wagens en brandstof, de ene volle tank na de andere. Na een 12-tal uur, verschillende eet- en sanitaire stops inbegrepen, waren wij in het stadje maar moesten we onze verblijfplaats nog vinden. Na wat heen en weer gereden te hebben waren wij op onze bestemming.

Drie chalets voor 19 deelnemers; gauw werden de slaapplaatsen aangewezen zodat kon worden uitgepakt. Maar waar leggen wij alles ? De bergruimte is ontoereikend voor al het gerief van onze vedetten zodat heel wat in reistassen blijft staan.

Niet getreurd wij kunnen slapen en ………….. wat is dat nu weer ? Wat zijn die bedden smal, juist op de grootte van Napoléon en dat was wel een grote veldheer maar toch maar een klein manneken.

Laten wij Napoléon voor wat hij was en bereiden wij de komende veldslagen voor.

MAANDAG 01.04.2002

Om 7 uur uit de veren ( de trainer is ooit op zijn hoofd gevallen en blijven botsen), wat een onmenselijk vroeg uur. En of dat nog niet genoeg was kwam Michel Everaerts ons melden dat de Fransen niet deelnemen aan het zomeruur. Maar gelukkig waren er nog andere alerten die wisten dat het 1 april was. Gauw ontbijten en in slagorde naar het wegparcours naast de piste. De eerste lichte training werd afgewerkt en aiaiaiaiaiaiai wat waren wij stijf. Zeker van zo lang in de auto te zitten, of van dat smal bed of simpel omdat wij niet lenig genoeg zijn. En wie kwam daar even goedendag zeggen : juist ja, de families Vallons en Lebegge. Wendy en Joris sloten zich bij de groep aan.

Zonder ongelukken de training afgewerkt en terug naar de chalets om ons aan het kleine leefmilieu aan te passen.

Ons eerste eetmaal en nadien platte rust voor we naar Wendy en Joris gaan kijken. Om +/- 14u30 naar de piste vertrokken en ja, we waren net op tijd om Joris te zien skeeleren. Geen goede wedstrijd gereden maar wie zei dat ooit “Beter deelnemen dan ……………”.

Wendy die draaide wel goed mee maar kon haar stempel nog niet op de wedstrijd drukken. Een grote troost : Laura is van de partij en ze doet haar best. Onze Linda kon het best waarderen : Laura had al wat bruine verf op haar huid getoverd.
Na de laatste wedstrijd terug naar de Khelus Club om het avondmaal te nuttigen,
nog wat actief zijn en dan naar bed om te dromen van alleen maar lichte trainingen en nationale en andere truien.

DINSDAG 02.04.2002

De bakker leverde de baguettes reeds om 06u45 en dat was wel tegen de zin van het grootste deel van onze afvaardiging. Als de levering later zou gebeurd zijn moesten onze TOPSPORTERS niet zo vroeg uit bed want zonder eten kun je moeilijk gaan trainen. Kon de bakker niet omgekocht worden ?

Van de nood dan maar een deugd gemaakt en om 09u30 naar het trainingspark
“Gaat het niet goed tussen de trainer en Linda ?” …..ons zo doen afzien. Men zou er een kaartje door naar huis sturen om moeder, vader en wie er ook nog mag zijn te zeggen hoe graag je hen ziet. Maar, geen doden; alleen enkele schepen met averij doch die konden worden hersteld.

Het middagmaal en enkele glazen Cola (jaja) maken veel goed en dan zoals meneer de uil het altijd zong “En nu maar snel naar jullie warme nestje”. Een uur : is dat lang zeg, waar moeten wij ons zo lang verstoppen. Eindelijk mochten wij terug bij de grote mensen komen maar die zijn zo saai. De Michel, die kon tenminste nog eens de clown uithangen.
En de trainer, die was bezig Marc voor zijn kar te spannen om ons te pijnigen. Met twee is het immers gedeelde pret.

Eerst werd nog een bezoek gebracht aan de hoogste duin van Europa (150 m). Wij gingen op zijn uitnodiging in hem te beklimmen maar was dat lastig zeg : als men een pas zette, zakte men er 2/3e terug . Precies de zelendraaiers van Zele.

Wij keerden tijdig terug om niet te laat met de avondtraining te starten.

Er was zo een geniepige tinteling in de ogen van de trainer : een hersteltraining ? Dag Jan ! Omdat de weervoorspellingen alles behalve gunstig waren, hield hij het bij een zware training - van een beul gesproken; in de Bastille is er zeker nooit een beul aan het werk geweest zonder een kap over het hoofd, maar de Willy had geen kap nodig : hij deed ons naar ons bed smachten met dat glimlachje van hem dat niets goeds voorspelde.

En toch, weer iedereen meegebracht naar de club waar een warm avondmaal hen wachtte. En dan, na nog enige ontspanning het bed in.

Het onderwerp van de dromen veranderde ongetwijfeld; sommigen zullen misschien wel gedroomd hebben dat zij trainer waren en lustig wraak konden nemen op de Willy.

WOENSDAG 03.04.2002

Bah!!!! Het regent en daarvoor kom je zeker niet naar het Zuiden van Frankrijk. Toch maar naar de piste gaan kijken maar……….. onbegonnen werk.
Met hangende skeelerpootjes terug en wat nu weer …….. moeten we van de trainer toch nog rek- en loopoefeningen doen “is dat ne moeilijke oude vent”!
Allé,’t valt nog mee, na een half uur (wij zijn goed gerekt) krijgen we vrijaf. Er zijn er die gaan studeren, anderen gaan een kaartje leggen en sommigen voetballen met een reuze denneappel.

In de namiddag bezoeken we een oesterkwekerij. Het diertje mag zijn korte leven hebben : ofwel worden ze uitgezogen door hun vijanden (waar hebben we dat nog gehoord : ach ja, de belastingontvanger); ontsnappen ze aan die gewelddadige dood dan worden ze slachtoffer van de mens.

En bij die mensen zijn er die de lieve oestertjes bij voorkeur rauw lusten omdat ze goed zouden zijn voor de potentie. ‘t Is te hopen dat de potentie niet evenredig toeneemt met het aantal oesters dat men verorbert of moeder de vrouw zal misschien haar verwachtingen overtroffen zien.

En die schelp die is gewoon niet te bijten , laat staan te verteren.

Op tijd terug om te gaan mountain biken (ge moet toch iets doen als alternatieve training). Slechts 8 bikes gehuurd om economische redenen en de oefening afgewerkt in twee groepen, kwestie van de renners met zweetvoeten pas na de anderen in de douche te laten.
Om 20u30 worden de bikes teruggebracht naar de verhuurder en kan er gegeten worden (zou het een pudding zijn als dessert of iets anders, laat het maar een pudding van Linda en Monique wezen , ra , ra?)

Niets verandert aan het slapen gaan.

DONDERDAG 04.04.2002

Wij vieren de verjaardag van Natasja. Alhoewel wij goed weder hadden besteld is het miezerig. Maar de groep laat zich niet pramen; iedereen voor chalet 323 om “Happy Birthday” of iets in die aard te zingen. Hier en daar een valse noot maar de prestatie is aanvaardbaar wegens het “niet gerepeteerd”.
13 wordt onze oogappel en krijgt die me daar een pluchen beer : zeker te groot voor het smalle bed en in de zetel slapen Linda en Willy .
Bovendien, twee beren met een vrouwtje in één bed: dat zou te gevaarlijk zijn.
Natasja, verlegen maar dolblij met haar nieuwe knuffelvriend en nu pas begrijp ik waarom zij ziek werd : zij wou bij haar beertje blijven (grapje).
Of toch, ze nam nog deel aan de looptraining, ging als een bezetene te keer, was niet tot rust te brengen, liep de heuvels op alsof die er niet waren, kortom vond haar strijdlust terug.

Maar, aan het einde van het middagmaal moest onze jarige afhaken wegens buikpijn . E.H.B.O.-Heidi erbij gehaald en die stelde vast dat onze zieke een lichte koorts had. De trainer gebood volledige rust en trainingsverbod zo lang de koorts niet was verdwenen.
Ons hart deed pijn haar met haar knuffelbeer regelmatig door een hoekje van het raam te zien komen piepen alsof ze poppenkast aan het spelen was. Maar, voor deze beslissing stond de trainer niet alleen.

De regen bleef boosaardig neervallen en nu had de trainer weer zo’n reuze-idee : wij gingen skeeleren. Twee uur later stonden we de grote kuis te doen van ons materiaal en geurde/stonk de omgeving naar petroleum.

Veel werd echter goedgemaakt door de verjaardagstaart van Natasja : onze oogjes waren te klein om ze helemaal te zien. De taart heeft de bakker heel wat werk gekost om ze te bakken, opgegeten was ze in 5 minuten.
En goed nieuws : men kondigde le retour du soleil aan!!!, dat is die grote gele bol aan de hemel die warmte verspreidt.

VRIJDAG 05.04.2002

Le retour du soleil werd een feit omstreeks 10 uur. Eindelijk opnieuw een normale trainingsdag. Voor sommigen begint het zwaar te worden. Het was dan ook onbegrijpelijk dat er renners waren die niet moe waren en derhalve na de ochtendtraining geen rust namen.

Een jonge renner blijft over het parcours vliegen alsof hij nagezeten wordt door de duivel: de Robbe. Hij hoopt zo te kunnen verbergen dat hij de fles met after-shave van de trainer naar de Eeuwige Jachtvelden hielp en op een diefje de brok- en andere stukken opruimde met in zijn achterhoofd : vragen ze niets, ik zeg lekker niets. Brute pech, nu gebruikt de Willy die after-shave dagelijks zodat onze kadet reeds de eerste dag door de mand viel.

Een hele week zware trainingen; niet onlogisch dat sommigen beginnen dromen van het strand, van een lekkere cocktail en heerlijk te genieten van de zon, maar die averechtse trainer wil dat we de kelk ledigen tot op de bodem - denkt die dat wij Christus zijn - het is immers Paastijd en het was reeds veel vroeger zijn lot de kelk tot de bodem te moeten ledigen.

En toch, Beul Willy heeft ook menselijke trekjes : als iedereen zijn best doet tijdens de laatste twee trainingen gaan we morgennamiddag naar Arcachon; niet om te baden en aan het strand te liggen, maar om bezienswaardigheden te bezoeken. En nog een menselijke trek : drie renners bakten er niets van en werden van de piste genomen door de trainer maar de trip naar Arcachon wordt niet geschrapt.

Maar, nu de trainer akkoord ging met de uitstap naar de zee zijn de weervoorspellingen alles behalve goed. Het zou alweer gaan regenen.

ZATERDAG 06.04.2002

En dat het regent.

We maken er korte metten mee : mountain-biken en deze maal is ook Joris van de partij. Wendy en Pol komen ook even langs.
Twee groepen elk gedurende ongeveer 1 ¼ uur de baan op als ultieme training. Geen incidenten in de eerste groep, maar in de tweede groep zit een renster die nog heel wat power in huis blijkt te hebben : Lieve ! Ze slaagt er in een van haar trappers stuk te duwen.

En weet je wat ? Wij eten reeds ons laatste middagmaal, morgen zijn we immers ver weg van deze folterplaats.

Na enige rust, klaar voor de start naar Arcachon via een multisportwinkel “Decathlon”.

En Arcachon ? Eerst moeten een aantal van onze vrienden de publieke toiletten uittesten. Men is maar beter voorbereid.

Vervolgens naar de plaats van afspraak met de Vallonsen .
Intussen is Laura opnieuw van de partij. Bij een vijftal begint de schaatsmicrobe haar werk te doen : zij gaan nog eens trainen. Om 18 uur vertrekken ze met nog een paar anderen richting Khelus en naar de piste : een halfzware weerstandstraining afgewerkt en ook voor hen zit de stage erop.
Michel die met de andere groep in Arcachon was gebleven had onder meer een toren bezocht van waarop je een heerlijk zicht op de Franse kust had.

De laatste avond : inpakken geblazen en naar huis.
De bakker zal zondagochtend om 06u leveren.

ZONDAG 07.04.2002

De vrouw van de bakker is reeds paraat om 05u45.

Het was niet meer dan logisch dat onze trainer een extra inspanning leverde en niet alleen de bestelling aan nam maar de brave dame ook betaalde. Geen probleem : terwijl iedereen nog in de armen van Morpheus lag liep de Willy reeds in zijn slaapgerief rond en werd de rekening met de bakker vereffend.

Wij verlaten Khelus om 09u30 nadat de drie chalets grondig gecontroleerd werden. Alles OK en nu terug naar Tienen in de gutsende regen.

De Péages en de gevulde brandstoftanken knabbelen aan onze beschikbare fondsen.
Het thuisfront werd verwittigd dat de woelwaters op komst waren en dat het rustig leventje een einde nam.

In Parijs was het een quasi heldere hemel en je gelooft het of niet, ze hadden in ons thuislandje nog steeds de zon uit het Zuiden.

In Leuven gaven we Lieve en Heidi hun vrijheid terug terwijl aan de Manège in Tienen bepaalde ouders zich ongerust maakten waar we zo lang bleven. Zij wisten natuurlijk niet dat wij op het laatste moment door Christophe te volgen onvrijwillig beslist hadden een kleine omweg te maken.

MAAR EIND GOED AL GOED - HET WAS EEN FIJNE ERVARING

ENKELE EERVOLLE VERMELDINGEN
Linda - Monique : verantwoordelijk voor het middageten en de lekkere
puddingen en sommige aankopen
Diane - Michel : verantwoordelijk voor het avondeten en dagelijkse aankopen
Marc : Stand-in chauffeur van het busje; assistent van de trainer;
Verloor zijn kluts maar heeft die gelukkig vlug teruggevonden
Michel : Voortreffelijke organisatie van het toeristische gedeelte en
de ontspanningswandelingen; voor zijn debiele uitbeeldingen
Christophe : de geestelijke vader van de stage
De renners : de wil er een goede stage van te maken

(Willy De Wulf - trainer competitie)